„Sierpniowe niebo. 63 dni chwały” - warte obejrzenia

Niedawno w gorzowskim kinie Helios miałem okazję obejrzeć najnowszy film Ireneusza Dobrowolskiego „Sierpniowe niebo. 63 dni chwały”. Ta produkcja jest różnie oceniana
i przez recenzentów, i na portalach internetowych. Moim zdaniem krytycy niepotrzebnie oczekiwali od autorów  kina  ambitnego  -  jak to zawsze bywa przy filmach o tematyce historycznej. Według mnie  reżyserowi chodziło nie tylko o wywołanie refleksji, ale przede wszystkim o prosty i jasny przekaz dla każdego, kto zdecyduje się obejrzeć ten film.

Sam nie wiedząc, na jaki film tak naprawdę idę, spodziewałem się kina akcji lub dramatu osadzonego w powstańczej Warszawie, a zobaczyłem film gatunkowo umiejscowiony pomiędzy dramatem a dokumentem. Może nie miał  zbyt jasnej fabuły, a gra aktorska była średnia, lecz według mnie wartość tego filmu zawarta jest w przesłaniu  i prostocie przekazu. Film porusza głównie problem zatracania się patriotyzmu i podtrzymuje  pamięć o ofierze warszawiaków, jaką ponieśli w 1944 roku. Wydarzenia zostały oparte na  prostym i jasnym do zrozumienia konflikcie dobra ze złem. Po ciemnej stronie konfliktu reżyser stawia ludzi na pozór inteligentnych, są to właściciele warszawskiej budowy, na której odnaleziono ciało sanitariuszki z powstania warszawskiego, jednak ci chcą zataić wykopalisko dla dobra budowy. Generuje to konflikt wartości pomiędzy nimi a drugą stroną, którą reprezentują weterani i młodzież. Ireneusz Dąbrowski w roli  młodych warszawiaków, broniących ważnych wartości obsadził gwiazdorów hip-hopowej grupy Hemp Gru - raperów Wilku i Bilona.  Myślę, że to dobry pomysł,  zważywszy na to, że są oni idolami dla wielu młodych ludzi, a to z pewnością zachęci ich do obejrzenia filmu.

W mojej ocenie  pomimo wielu negatywnych recenzji film „Sierpniowe niebo .63 dni chwały” jest godny uwagi.  Nie zawsze należy wierzyć recenzjom…

                                                                                             Tomek Wiśniewski